Het moet een jaar of 10 geleden geweest zijn dat ik een keer huilend op de stoep van mijn moeder stond. Ze schrok toen ze opendeed, want ze had geen idee wat er aan de hand was en kon dat ook niet hebben. We hadden gewoon afgesproken om gezellig koffie met elkaar te drinken en even bij te kletsen, zoals we dat wel vaker deden en ineens stond ik daar met mijn betraande gezicht. Onderweg naar haar toe was ik namelijk tot het besef gekomen dat het in het leven niet draait om het voldoen aan de verwachtingen van anderen, maar om het voldoen aan dat wat ik van mezelf verwacht.
Zo losstaand, is dit natuurlijk wel een beetje een vreemd verhaal, want waar kwam dat besef dan ineens vandaan? En waarom was het voor mij zo belangrijk om te ontdekken? Daarvoor moeten we nog eens 5 jaar terug in het verleden. Als jonge vrouw van achter in de twintig, getrouwd en met 2 jonge kinderen, was ik vooral bezig om het iedereen om me heen zoveel mogelijk naar de zin te maken. Op alles waar ik een ander mee gelukkig kon maken of waardoor ik de vrede zou kunnen bewaren, zei ik “ja”. Soms met ware kunst en vliegwerk en vaak dwars tegen datgene in waar ik zelf zo’n behoefte aan had, zorgde ik (dat dacht ik tenminste) dat niemand te kort kwam. De gedachte alleen al dat iemand me misschien niet aardig, leuk of lief zou vinden, woog zwaarder dan mijn eigen innerlijke vrede. Ik dacht toen werkelijk dat ik leefde vanuit liefde, maar nu besef ik dat ik leefde vanuit angst. Angst om anders gezien te worden dan zoals ik werkelijk was, als ik niet tegemoet zou komen aan de verwachtingen van anderen. Maar het gekke van dit alles is, dat ik JUIST daardoor mezelf niet was!
Diep van binnen begon zich iets te roeren. Ongezonde situaties komen immers het eerst tot uiting in ons innerlijk. Een gevoel dat er iets niet klopte in de manier waarop ik mijn leven leidde, borrelde langzaam in mij op. Ik voelde energie uit mijn lichaam weglopen, maar kon dat niet voldoende weer aanvullen. En zoals wel vaker gebeurt bij ons mensen, zocht ik de oorzaak daarvan onterecht bij anderen. Om precies te zijn bij mijn ouders en in het bijzonder bij mijn moeder.
Ik heb mijn ouders een brief gezonden, waarin ik kortgezegd vroeg om meer ruimte. De precieze woorden weet ik niet meer, maar wel dat mijn ouders er helemaal van onderste boven waren. Ze hadden zo hun best gedaan en nu bleek dat er ergens iets niet goed was gegaan. Er volgde een moeilijke tijd voor ons. Mijn ouders, die me met veel liefde en de beste intenties hadden opgevoed, voelden zich niet begrepen en waren diep bedroefd door mijn brief. En ik voelde me verloren. Mijn grootste angst was uitgekomen: ik had iets gedaan waardoor er anders tegen me aan werd gekeken dan zoals ik werkelijk was. Mijn ouders en ik hebben ons door die ongemakkelijke en moeilijke tijd heen geworsteld en zijn uiteindelijk weer dichtbij elkaar gekomen. Maar de werkelijke reden voor mijn brief bleef voor mij verborgen tot vijf jaar later op die ochtend waarop ik op mijn fiets naar mijn moeder reed en huilend voor haar deur stond.
Eindelijk aan mijn moeder uit te kunnen leggen dat ik destijds moest stoppen met de dochter te zijn die ik dacht dat zij voor ogen had en moest beginnen met de vrouw te worden die ik graag zelf wilde zijn, zorgde ervoor dat ik de “brief periode” van de ene op het andere moment los kon laten. Met de ingesleten gewoonte om – dwars tegen mijn eigen gevoel in – te willen voldoen aan de verwachtingen van een ander, vergaat het me echter wel een beetje anders. Van tijd tot tijd duikt die valkuil nog steeds op. Het iets waaraan ik moet blijven werken (waarschijnlijk tot mijn laatste snik :-)), maar is zeker niet meer zo sterk aanwezig als in mijn jongere jaren. Het feit dat het nu een naam heeft en ik het kan herkennen, zorgt er ook voor dat ik het kan aanspreken en er op de juiste manier mee om kan gaan.
Ik leef nu veel meer vanuit mijn eigen behoeften en verwachtingen, wat niet wil zeggen dat ik helemaal niet meer aan de verwachtingen van anderen voldoe. Als zij resoneren met mijn eigen verwachtingen en met wie ik werkelijk ben, dan zal ik graag aan de verwachtingen van een ander voldoen. Ik leef nu werkelijk vanuit liefde. Voor de ander én voor mezelf.
Yvonne Alefs
Yvonne Alefs (44) is schrijver in hart en ziel. Op haar website yvonnealefs.nl schrijft zij levensbeschouwelijke teksten, die zij onderverdeelt in gedachten, gedichten, geloven, gelezen en geluisterd. Zij combineert hiermee op een – voor haar – bijzonder vervullende wijze haar passies schrijven, lezen en muziek. Haar ultieme passie is echter haar gezin. Samen met haar man en al volwassen dochter en zoon leeft zij in dankbaarheid een rijk en gevuld leven. Graag neemt ze je met haar blogs voor en over Yogadreams mee op ontdekkingsreis. Het vervoersmiddel is yoga met haar prachtige lichaamshoudingen (asana’s), de brandstof inzicht in je geest, en de eindbestemming bezielde liefde: liefde voor jezelf en voor je medemens.
Note: Haar kaarten met levensbeschouwelijke teksten erop kun je als set van 6 in de studio van Yogadreams vinden en kopen.
Meld je aan voor onze nieuwsbrief en je blijft op de hoogte van het laatste nieuws over Yoga, Yogaopleidingen,Yogatrainingen, workshops en Yogadocentenopleidingen.