Laat me vallen
Laat me klimmen
Er is een moment waarop angst
en dromen botsen
Iemand die ik ben
wacht op moed
Degene die ik wil,
degene die ik worden zal,
zal me opvangen
Dus laat me vallen
Ik moet vallen
Ik luister niet naar je waarschuwingen
Ik zal ze niet horen
Iemand die ik ben
wacht op moed
Degene die ik wil,
degene die ik worden zal,
zal me opvangen
Laat me vallen
En als ik val
is er geen reden
deze kans te missen
Dit perfecte moment
Laat me gewoon maar vallen
Bron: “Let me fall” – Josh Groban
Het was op een prachtige zonnige dag vorig jaar in september tijdens het Happinez festival dat deze woorden, liggend op mijn yogamat en uit de mond van yoga docent Johan Noorloos, diep in mijn ziel hun weerklank vonden. En als een echo kaatste zij die zich mijn ziel mag noemen dankbare tranen terug. Voor mij het teken dat ik onderweg was naar degene die ik wilde zijn, degene die ik worden zal. Het waren tranen van herkenning, van blijdschap over een weerzien tussen haar (mijn ziel) en mij na een lange tijd van gescheiden zijn.
Niemand heeft schuld aan deze verwijdering van mijn ziel, mijn puurste vorm van mezelf. Geen enkele vinger van mij wijst verwijtend naar wie dan ook in mijn leven of welk denkbare invloed van buitenaf dan ook. Als ik al met een vinger moet wijzen dan is het naar mijzelf. En dat doe ik dan ook met liefde en mildheid. Want ik liet me verleiden door de gedachte dat ik meer waard was als ik mezelf klein maakte. Veel “ja” zeggen op momenten dat ik diep van binnen voelde dat ik “nee” zou moeten zeggen. Veel zwijgzaamheid, onwetend van een wereld die zat te wachten tot ik eindelijk mijn stem liet horen, tot ik eindelijk liet weten hoe ik de wereld zag vanuit mijn perspectief. Vooral dat licht dat van binnen schijnt wat smoren, want wellicht is het te fel, te overdreven voor anderen om me heen. De gedachte dat het wellicht precies genoeg zou zijn voor iemand om niet te struikelen in de duisternis, kwam niet bij me op. Totdat het leven me een spiegel voorhield, en ik niets anders kon dan erin kijken en mezelf in volle lengte zien.
Ik heb de tijd genomen om in die spiegel te kijken en zag, naast dingen waar ik niet zo tevreden over was, steeds meer van mezelf dat vooral gezien mocht worden. Dat ik niet alleen religieus ben, maar ook heel spiritueel. Dat schrijven voor mij hetzelfde is als ademhalen en dat ik te lang mijn adem ingehouden had. Dat ik klaar was met het leven naar verwachtingen van anderen en voortaan met respect en eerbied voor de ander toch echt voor mijn eigen weg wilde kiezen. Inzichten die ik weerspiegeld zag in mijn eigen beeld waar ik met steeds meer verwondering en nieuwsgierigheid naar durfde te kijken.
Door zo naar mezelf te kijken werd ik me meer en meer bewust van wie ik werkelijk ben en wat ik voor deze wereld kan betekenen. En langzaam, met kleine stappen, maar soms ook met hele grote, zette ik mijn bewustzijn om in daden. Durfde ik meer en meer van mijn kern, mijn ziel ook aan de buitenwereld te tonen. Eerst door er over te schrijven en daarna steeds meer door er ook over te spreken met anderen.
Zijn al mijn blokkades in één klap verdwenen? Nee, nogmaals het is een proces. Nog steeds zeg ik weleens ‘ja’ in plaats van ‘nee’. Nog steeds durf ik niet altijd mijn eigen weg te gaan, bang om een ander daarmee te kwetsen. En nog steeds zwijg ik soms op momenten dat ik mijn stem moet laten horen. Maar deze momenten worden steeds schaarser en ik ben me steeds meer bewust van de bron van waaruit ik iets wel of niet doe. Een bron die zich altijd binnenin mijzelf bevindt en nooit bij de ander gezocht moet worden. Ik ben altijd zélf verantwoordelijk voor de uitwerking die een ander op mij heeft, zelf verantwoordelijk voor de invalshoek die ik kies om de actie van een ander te interpreteren of de mate van invloed daarvan.
En zo heb ik me sindsdien laten vallen in volle overtuiging dat degene die ik wil, die ik worden zal, me altijd liefdevol zal opvangen. Er is geen reden voor angst, alleen maar reden om te dromen en geen kans te missen. Dus geef ik deze waardevolle woorden door aan jou: heb moed en laat je maar vallen, in de wetenschap dat je te allen tijde met liefde zult worden opgewacht en opgevangen.
Yvonne Alefs
Yvonne Alefs (44) is schrijver in hart en ziel. Op haar website yvonnealefs.nl schrijft zij levensbeschouwelijke teksten, die zij onderverdeelt in gedachten, gedichten, geloven, gelezen en geluisterd. Zij combineert hiermee op een – voor haar – bijzonder vervullende wijze haar passies schrijven, lezen en muziek. Haar ultieme passie is echter haar gezin. Samen met haar man en al volwassen dochter en zoon leeft zij in dankbaarheid een rijk en gevuld leven. Graag neemt ze je met haar blogs voor en over Yogadreams mee op ontdekkingsreis. Het vervoersmiddel is yoga met haar prachtige lichaamshoudingen (asana’s), de brandstof inzicht in je geest, en de eindbestemming bezielde liefde: liefde voor jezelf en voor je medemens.
Note: Haar kaarten met levensbeschouwelijke teksten erop kun je als set van 6 in de studio van Yogadreams vinden en kopen.
Meld je aan voor onze nieuwsbrief en je blijft op de hoogte van het laatste nieuws over Yoga, Yogaopleidingen,Yogatrainingen, workshops en Yogadocentenopleidingen.